"... ή  ζεις  για  αυτό  που  είσαι 

ή γι αυτό που δεν θα  γίνεις  ποτέ .."

Οδυσσέας  Ελύτης 

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ : Περί μοναδικότητας

"Ο Θεός μας έπλασε μοναδικούς και ανεπανάληπτους. Μα εμείς θελήσαμε να μοιάσουμε σε άλλους. Γονείς, δασκάλους, φίλους, γεροντάδες και «αγίους».

Λέει ο Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ, ότι στον Θεό δεν αρέσει να επαναλαμβάνεται. Ο Θεός είναι Πρόσωπο και συνάπτει μοναδικές και ανεπανάληπτες προσωπικές σχέσεις με τον καθένα μας ξεχωριστά. Τα βιώματα των αγίων δεν επαναλαμβάνονται. Είναι μοναδικά για τον καθένα. Είναι ο δικός τους δρόμος προς Εκείνον. Ο Θεός μας έδωσε εκατοντάδες τρόπους, για να φτάσουμε κοντά Του. Ένα δρόμο με χιλιάδες μονοπάτια. Και εμείς θέλουμε να πάμε όλοι από τον ίδιο. Και δεν χωράμε. Και στριμωχνόμαστε και σκάμε και δυσφορούμε, πνιγόμαστε και ταλαιπωρούμαστε. Γιατί; Μα γιατί δεν θέλουμε να ζήσουμε την ζωή που μας χάρισε Εκείνος. Προτιμούμε να ζούμε την ζωή ενός άλλου. Να φεύγουμε από την ευθύνη την μοναδικότητας. Και μόνο όταν πεθάνουμε θα καταλάβουμε ότι εμείς δεν ζήσαμε, μα κάποιος άλλος ως σκιά την θέση πήρε την δικιά μας."

 Το περιβόλι  της  Παναγίας

" Έχει χρόνια να ονειρευτεί... "

 " Το ξέρω ότι πολλές φορές αισθάνθηκες μια προδοσία. Όχι από τον άντρα σου ή την γυναίκα σου, ούτε από το καλύτερο σου φίλο, αλλά από κάποιον που σε πλήγωσε πιο βαθιά και δυνατά, από τον ίδιο σου τον εαυτό.

Είναι εκείνες οι στιγμές που νιώθεις ότι ο πιο πνιγερός άνθρωπος που συνάντησες ποτέ στην ζωή σου ήταν ο εαυτός  σου.

Κι όμως, πρέπει να κατανοήσεις, όσο πιο ουσιαστικά και αληθινά μπορείς, ότι εάν πρέπει να ξεκινήσεις το πνευματικό σου ταξίδι παρέα με τον Χριστό, το πρώτο πρόσωπο, τον άμεσα πλησίον που  καλείσαι να αγαπήσεις, να συγχωρήσεις και να αποδεχτείς είναι αυτός ο  μη αξιαγάπητος εαυτός  σου. Αυτό το θηρίο που ζει μέσα σου και σε τρομάζει, όταν εσύ θέλεις να ησυχάσεις. Που σε φοβίζει όταν εσύ θέλεις να ειρηνεύσεις, που ουρλιάζει μέσα στην νύχτα των παθών σου, σε στιγμές που εσύ ζητάς να σιωπήσεις όλους του θορύβους της ύπαρξης σου.

Αυτό το θηρίο, είναι δικό σου. Όσο κι αν σε ενοχλεί, είναι δικό σου. Αυτό το άσχημο πρόσωπο είναι δικό σου, είναι και αυτό εσύ, όχι μόνο αυτό, μα κι αυτό.

Δεν είσαι μόνος φως είσαι και σκιές, δεν είσαι μόνο σκιές αλλά και φως. Όλο αυτό καλείσαι να το δουλέψεις παρέα με τον Χριστό, όχι όμως απωθώντας το, ούτε κρύβοντας το, αλλά αγαπώντας ως κομμάτι δικό σου, που ζητά και κραυγάζει την θεραπεία. Ένα άσχημο παιδί που ζητά να το αγαπήσεις. Ειρήνευσε το με την προσευχή και την παρουσία του Χριστού που αποδέχεται και αγαπά τον μη αξιαγάπητο. Σκέπασε το με την ακατάκριτη αγάπη Του και βάλτο για ύπνο. Έχει χρόνια να αγαπηθεί, έχει χρόνια να ονειρευτεί.."

παπα - Λίβυος  

Να μη φοβόμαστε τις συγκρούσεις

 

" Ακούω  τον άντρα που έχει πάρει το λόγο και συντονίζει την ομάδα να λέει: Στις σχέσεις μας έρχονται κάθε τόσο πάρα πολύ δύσκολες στιγμές, δύσκολες ώρες, δύσκολες εποχές. Να μη φοβόμαστε τις συγκρούσεις, τις μάχες με τον άλλο, και με τον εαυτό μας συνεχώς να μαλώνουμε. Θα έλεγα μάλιστα πως μέσα από τις συγκρούσεις, τις δύσκολες ώρες, μας δίδεται η ευκαιρία να γνωριστούμε καλύτερα, να αγαπηθούμε περισσότερο με κάποιον που μας ενδιαφέρει. Μόνο οι ιδιοτελείς και οι δειλοί δε συγκρούονται, εγώ πάντα μου υποπτεύομαι εκείνους που σε όλα συμφωνούν μαζί μου.

Είναι δικαίωμα και υποχρέωση του κάθε ανθρώπου να έχει τη δική του άποψη, δικαίωμα και υποχρέωση σας να διαφωνείτε με την άποψη του. Ειλικρίνεια και ευγένεια να διακατέχει τους δεσμούς σας, ούτε η ειλικρίνεια να θυσιάζεται στην ευγένεια, αλλά ούτε και η ευγένεια να γονατίζει δουλικά στην ειλικρίνεια. Να ψάχνετε τον καλό συνδυασμό όσο κι αν φαίνονται σε μια περίσταση ασυνδύαστα. "

Κυριακή απόγευμα στη Βιέννη

Μάρω Βαμβουνάκη

 

Το  αλίευσα  από  το  Ιστολόγιο   " ΚΑΘΕ  ΜΕΡΑ  ...!! "

Δεν έχω πια χρόνο...

 

"  Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα ότι, πιθανόν, μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει έως τώρα… Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
- Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά. - Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει. - Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες. - Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
- Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους. - Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους. - Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. - Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.
Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…
Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή. Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων… Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει. Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν… Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’ όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ώς το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…"


Mario de Andrade (1893–1945)

Ithaque.gr

Δος μοι τούτον τον ξένον

 

ΔΟΣ ΜΟΙ ΤΟΥΤΟΝ ΤΟΝ ΞΕΝΟΝ
Η Σίσσυ Κόσσυβα φιλοξενεί την κ. Μάρω Βαμβουνάκη

Μια εκπομπή του ραδιοφώνου της Βοιωτικής Εκκλησίας
Επιμελεια παρουσίαση Σίσσυ Κόσσυβα

Όταν ξεβάφουν οι μπογιές, ή σε λερώνουν ή σε λυτρώνουν

"   Υπάρχει μέσα μας ένα μικρό παιδί. Όσο μεγαλώνουμε, το μασκαρεύουμε. Του αλλάζουμε το πρόσωπο και του δίνουμε μια όψη και μια μορφή που  εξυπηρετεί τους ρόλους που καλούμαστε να υποδυθούμε  στο θέατρο του  κόσμου. Έρχονται όμως στιγμές που το βουβό παιδί θέλει να μιλήσει.Να διαμαρτυρηθεί για τα δικά του όνειρα.Τότε κλαίει.

Και οι μπογιές αρχίζουν να ξεβάφουν. Και όταν καλή μου, ξεβάφουν οι μπογιές, ή σε λερώνουν ή σε λυτρώνουν. Σηκώθηκα. Η ώρα είχε περάσει. Η κοπελιά κρατούσε το κεφάλι της και φανερά προβληματισμένη κοιτούσε το πάτωμα. Είμαι σίγουρος όμως ότι ήδη είχε ξεκινήσει να βρει το χαμένο παιδί..."

"(Από το τέλος της ιστορίας: Ο Άγιος Αντώνιος και η Χαρούλα,
του βιβλίου " Ο Κινέζος, ο Θεός και η μοναξιά" π. Χαράλαμπου Παπαδόπουλου)

Από  το  Ιστολόγιο   ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ  ΚΑΙ  ΜΟΥΣΙΚΗ