Τα λάθη είναι δρόμοι

Τώρα πλέον είμαι σίγουρος, ότι όλα αυτά που στο παρελθόν ονόμασα ως αποτυχίες, όλα εκείνα που ήρθαν ως δοκιμασίες και δυσκολίες να κλυδωνίσουν την ζωή μου, ήταν τελείως απαραίτητα για το ταξίδι της ψυχής μου. Τα χρειαζόμουν και είχα την ανάγκη να τα βιώσω και να τα γευτώ. 

Γι αυτό δεν πρέπει να πετάμε τίποτα από την διαδρομή που ζήσαμε και ζούμε. Όλα έχουν το χώρο και την θέση τους. Ακόμη κι οι αμαρτίες είναι δρόμος προς την αρετή. 

Όλα είναι μέρος της ζωής μας, εάν τα αφαιρέσουμε απλά δεν θα είμαστε εμείς, και σίγουρα δεν θα γίνουμε εκείνο για το οποίο ήρθαμε στην ύπαρξη.

π.Λίβυος

Eίσαι μοναδικός

" Μην  συγκρίνεις  τον  εαυτό  σου με  τους  άλλους ..

Τις  πιθανές  αποτυχίες  σου, την  πίστη  σου, τα  επιτεύγματα  σου , τον πλούτο  ή  την  έλλειψη  αγαθών  ή  συναισθημάτων ..Είσαι  ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ  και  υπέροχα  πλασμένος  

και  ο  Θεός  έχει  ένα  "σχέδιο"  για  εσένα  που  είναι  "ΜΟΝΟ"  για  σένα ..

Ορισμένοι  άνθρωποι , που ο  περισσότερος  κόσμος  θα  δει  σαν  αποτυχία  ή  θα  τους  πετάξει  

στο  περιθώριο  , κάποιοι -  κάπου  τους  αγαπούν  και  τους  εκτιμούν  .

Μην επιτρέπεις  σε  άλλους  να  σε  καταστρέφουν  με  τις  λέξεις  τους ή  τα  οράματα  τους   για  το τι  θα  έπρεπε  να  είσαι  ..

ΤΟ  ΜΟΝΑΔΙΚΟ  ΠΡΑΓΜΑ  ΠΟΥ  ΘΑ  ΕΠΡΕΠΕ  ΝΑ  ΕΙΣΑΙ  ..

ΕΙΝΑΙ  Ο  ΕΑΥΤΟΣ  ΣΟΥ ! 

ΔΕΝ  ΕΙΣΑΙ  ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ  ΑΠΟ  ΤΗΝ  ΚΟΙΝΩΝΙΑ  

ΕΙΣΑΙ  ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΣ! "

ΑΦΥΠΝΙΣΗ.Οργ

 

" Ποτέ  μην έχεις   μεγάλη  ιδέα 

για  τον εαυτό  σου  αλλά   και 

ποτέ  μην  περιφρονήσεις  τον  

εαυτό  σου " 

Ισοκράτης , 436 - 338 π.Χ

Αθηναίος  ρήτορας 

" Έχει χρόνια να ονειρευτεί... "

 " Το ξέρω ότι πολλές φορές αισθάνθηκες μια προδοσία. Όχι από τον άντρα σου ή την γυναίκα σου, ούτε από το καλύτερο σου φίλο, αλλά από κάποιον που σε πλήγωσε πιο βαθιά και δυνατά, από τον ίδιο σου τον εαυτό.

Είναι εκείνες οι στιγμές που νιώθεις ότι ο πιο πνιγερός άνθρωπος που συνάντησες ποτέ στην ζωή σου ήταν ο εαυτός  σου.

Κι όμως, πρέπει να κατανοήσεις, όσο πιο ουσιαστικά και αληθινά μπορείς, ότι εάν πρέπει να ξεκινήσεις το πνευματικό σου ταξίδι παρέα με τον Χριστό, το πρώτο πρόσωπο, τον άμεσα πλησίον που  καλείσαι να αγαπήσεις, να συγχωρήσεις και να αποδεχτείς είναι αυτός ο  μη αξιαγάπητος εαυτός  σου. Αυτό το θηρίο που ζει μέσα σου και σε τρομάζει, όταν εσύ θέλεις να ησυχάσεις. Που σε φοβίζει όταν εσύ θέλεις να ειρηνεύσεις, που ουρλιάζει μέσα στην νύχτα των παθών σου, σε στιγμές που εσύ ζητάς να σιωπήσεις όλους του θορύβους της ύπαρξης σου.

Αυτό το θηρίο, είναι δικό σου. Όσο κι αν σε ενοχλεί, είναι δικό σου. Αυτό το άσχημο πρόσωπο είναι δικό σου, είναι και αυτό εσύ, όχι μόνο αυτό, μα κι αυτό.

Δεν είσαι μόνος φως είσαι και σκιές, δεν είσαι μόνο σκιές αλλά και φως. Όλο αυτό καλείσαι να το δουλέψεις παρέα με τον Χριστό, όχι όμως απωθώντας το, ούτε κρύβοντας το, αλλά αγαπώντας ως κομμάτι δικό σου, που ζητά και κραυγάζει την θεραπεία. Ένα άσχημο παιδί που ζητά να το αγαπήσεις. Ειρήνευσε το με την προσευχή και την παρουσία του Χριστού που αποδέχεται και αγαπά τον μη αξιαγάπητο. Σκέπασε το με την ακατάκριτη αγάπη Του και βάλτο για ύπνο. Έχει χρόνια να αγαπηθεί, έχει χρόνια να ονειρευτεί.."

παπα - Λίβυος  

Αναρωτιόμουν ..

 

" Πάντα  αναρωτιόμουν  

γιατί  τα  πουλιά  

μένουν  στο ίδιο  σημείο 

όταν  μπορούν  να  πετάξουν  

οπουδήποτε  στη  Γη .

Μετά  έκανα  στον εαυτό  

μου  την  ίδια  ερώτηση " 

Harun  Yahya 

Περπάτα κι ας βρέχει...

 

 

 Ξέρω ότι πολλές φορές αισθάνεσαι ότι δεν κατάφερες τίποτα. Ότι πάλι έπεσες στα ίδια πάθη, στα ίδια λάθη, σε εκείνα που σε κάνουν να νιώθεις αδύναμος, ένοχος και αμετανόητος. Και όμως είχες δώσει μια υπόσχεση στο Θεό και τον εαυτό σου. Κι όμως είχες πει, «δεν θα το ξανακάνω ποτέ πια». Είχες γονατίσει μάλιστα στην προσευχή γι αυτό το θέμα με την καρδιά γεμάτη πόνο αλλά και ελπίδα ότι δεν θα ξανασυμβεί.

 Κι όμως, πάλι ήρθε, πάλι το συναντάς, το πάθος, την αδυναμία, το λάθος και αστοχία. Αισθάνεσαι ότι τίποτε δεν άλλαξε, ότι όλα είναι πάλι τα ίδια, ότι πάλι από την αρχή.

 Κι όμως δεν είναι έτσι. Άδικα χτυπάς τον εαυτό σου και μάλιστα πιο σκληρά από όλους του δήμιους και βασανιστές. Ξερεις κατι;; η δική σου ματιά είναι η πιο σκληρή.

 Όταν βρίσκεσαι σε ένα δρόμο, και κινείσαι δεν σημαίνει ότι έφτασες και στο προορισμό. Μπορεί να πέσεις, να χτυπήσεις, να λασπωθείς, να χαθείς μάλιστα, όμως δεν παύει να είσαι μέσα στο δρόμο. Ο ιερός Χρυσόστομος τι λέει: το φοβερό δεν είναι να πέσεις αλλά να μείνεις κάτω.

 Ποσό εγωισμό θέλει, ώστε να επιθυμείς να φτάσεις αμέσως στο τέρμα πριν καν ακόμη ξεκινήσεις. Να μην βλέπεις τι μπορείς και τι αντέχεις κάθε φορά, αλλά τι και πως θα έπρεπε να είσαι. Όχι τι είσαι αλλά τι θα έπρεπε να είσαι. Αυτό είναι συμβόλαιο θανάτου. Είναι σίγουρη αποτυχία.

 Όταν σε έχουν δέσει με σχοινιά και αυτό είναι τα πάθη, δεν είναι δυνατόν να λυθείς αμέσως. Όμως κάθε φορά που εσύ θα παλεύεις και θα αγωνίζεσαι, ακόμη κι αν δεν έχεις ελευθερωθεί, θα έχεις έστω και λιγάκι κάνει πιο ανώδυνο το σφίξιμο, έχεις λασκάρει τα σχοινιά, έχουν γίνει πιο άνετα. Έχεις λιγάκι κερδίσει την ελευθερία σου.

 Δεν το βλέπεις όμως αυτό. Δεν το νιώθεις;;; Εσύ νιώθεις ότι είσαι το ίδιο και χειρότερα. Γιατί;;

 Μα γιατί δεν έχεις μάθει να εκτιμάς τα απλά μαθήματα, τα σιγαλά βήματα, τον αρμονικό ρυθμό. Θέλεις σπουδαία και θαυμαστά, θέλεις υψηλά και μέγιστα, θέλεις να μην πονάς και μην δακρύζεις, να γίνουν όλα ανώδυνα και πολύ γρήγορα, όπως το φαγητό σου, το ποτό σου, το κινητό σου, το αμάξι σου, το σεξ σου, η αγάπη σου.

 Δεν κατανόησες ότι δεν έχει σημασία το ταξίδι αλλά η διαδρομή. Ότι αυτή σε διδάσκει. Ότι μια πτώση μπορεί να σε ωφελήσει πολύ περισσότερο από μια μεγάλη σου «αρετή».

π.Λίβυος

Από  το  Ιστολόγιο  Προσκυνητής

Τη ζωή μας τη φτιάχνουμε ..

 

"Τη ζωή μας τη φτιάχνουμε. Αν θέλεις τη δυστυχία θα την έχεις. Η ευτυχία τρομάζει, συμφωνώ, είναι πολύ πιο δύσκολη. Πρέπει να σπάσεις πολλές αντιστάσεις για να φτάσεις τους άλλους. Φαίνεται παράδοξο αλλά η δυστυχία είναι εύκολη. Ενώ πρέπει να αγαπάς πολύ τον εαυτό σου για να τον αφήσεις ελεύθερο να ευτυχήσει. Πρέπει να αισθάνεσαι ότι το αξίζεις. Αλλιώς δεν αντέχεις τη χαρά."

Μαργαρίτα Καραπάνου, Rien ne va plus -απόσπασμα

Aπό  το  Φιλικό  Ιστολόγιο ΕΝΑ  ΚΑΘΕ  ΜΕΡΑ ..!

Πίστεψε στον εαυτό σου

 

" Ένα  πουλί  που  κάθεται  σε  ένα  δέντρο, ποτέ 

δεν  φοβάται  ότι  το  κλαδί  θα  σπάσει ..

..διότι  η  εμπιστοσύνη  του  δεν  βρίσκεται  

στο  κλαδί  , αλλά  στα  φτερά  του ! "

Πίστεψε  στον  εαυτό  σου  

Να μη φοβόμαστε τις συγκρούσεις

 

" Ακούω  τον άντρα που έχει πάρει το λόγο και συντονίζει την ομάδα να λέει: Στις σχέσεις μας έρχονται κάθε τόσο πάρα πολύ δύσκολες στιγμές, δύσκολες ώρες, δύσκολες εποχές. Να μη φοβόμαστε τις συγκρούσεις, τις μάχες με τον άλλο, και με τον εαυτό μας συνεχώς να μαλώνουμε. Θα έλεγα μάλιστα πως μέσα από τις συγκρούσεις, τις δύσκολες ώρες, μας δίδεται η ευκαιρία να γνωριστούμε καλύτερα, να αγαπηθούμε περισσότερο με κάποιον που μας ενδιαφέρει. Μόνο οι ιδιοτελείς και οι δειλοί δε συγκρούονται, εγώ πάντα μου υποπτεύομαι εκείνους που σε όλα συμφωνούν μαζί μου.

Είναι δικαίωμα και υποχρέωση του κάθε ανθρώπου να έχει τη δική του άποψη, δικαίωμα και υποχρέωση σας να διαφωνείτε με την άποψη του. Ειλικρίνεια και ευγένεια να διακατέχει τους δεσμούς σας, ούτε η ειλικρίνεια να θυσιάζεται στην ευγένεια, αλλά ούτε και η ευγένεια να γονατίζει δουλικά στην ειλικρίνεια. Να ψάχνετε τον καλό συνδυασμό όσο κι αν φαίνονται σε μια περίσταση ασυνδύαστα. "

Κυριακή απόγευμα στη Βιέννη

Μάρω Βαμβουνάκη

 

Το  αλίευσα  από  το  Ιστολόγιο   " ΚΑΘΕ  ΜΕΡΑ  ...!! "

Δεν έχω πια χρόνο...

 

"  Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα ότι, πιθανόν, μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει έως τώρα… Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
- Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά. - Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει. - Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες. - Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
- Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους. - Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους. - Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. - Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.
Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…
Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή. Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων… Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει. Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν… Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’ όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ώς το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…"


Mario de Andrade (1893–1945)

Ithaque.gr

Όταν ξεβάφουν οι μπογιές, ή σε λερώνουν ή σε λυτρώνουν

"   Υπάρχει μέσα μας ένα μικρό παιδί. Όσο μεγαλώνουμε, το μασκαρεύουμε. Του αλλάζουμε το πρόσωπο και του δίνουμε μια όψη και μια μορφή που  εξυπηρετεί τους ρόλους που καλούμαστε να υποδυθούμε  στο θέατρο του  κόσμου. Έρχονται όμως στιγμές που το βουβό παιδί θέλει να μιλήσει.Να διαμαρτυρηθεί για τα δικά του όνειρα.Τότε κλαίει.

Και οι μπογιές αρχίζουν να ξεβάφουν. Και όταν καλή μου, ξεβάφουν οι μπογιές, ή σε λερώνουν ή σε λυτρώνουν. Σηκώθηκα. Η ώρα είχε περάσει. Η κοπελιά κρατούσε το κεφάλι της και φανερά προβληματισμένη κοιτούσε το πάτωμα. Είμαι σίγουρος όμως ότι ήδη είχε ξεκινήσει να βρει το χαμένο παιδί..."

"(Από το τέλος της ιστορίας: Ο Άγιος Αντώνιος και η Χαρούλα,
του βιβλίου " Ο Κινέζος, ο Θεός και η μοναξιά" π. Χαράλαμπου Παπαδόπουλου)

Από  το  Ιστολόγιο   ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ  ΚΑΙ  ΜΟΥΣΙΚΗ

 

Από  το  Ιστολόγιο  Όμορφα  Ταξίδια

Η μοναδικότητά σου βρίσκεται μέσα σου

(....) Το καταπληκτικό, όμως, είναι πως ποτέ δε χάνουμε τον εαυτό μας. Όχι οριστικά. Αν θέλουμε να τον βρούμε, είναι πάντα εδώ! Ποτέ δε χάνεις κάτι που είχες πραγματικά. Κι αν κάποτε νιώθεις μέσα σου ένα τεράστιο κενό, ένα δάγκωμα στα σωθικά σου, κάτι που ουρλιάζει μέσα σου για να βγει, είναι αυτή η θαυμαστή μοναδικότητα που λέει: "Ειμαι εδώ! Είμαι ακόμα εδώ! Μέσα σου! Αναζήτησέ με! Ανάπτυξέ με! Μοιράσου με με τους άλλους!". Τότε αρχίζεις να βρίσκεις ένα μικρό κομμάτι απ'την ουσία. Είμαστε, όμως, σίγουροι ότι καθετί το ουσιαστικό πρέπει να βρίσκεται "έξω". Πως δεν μπορεί να βρίσκεται "εδώ μέσα"!

 Λέο Μπουσκάλια  "Να ζεις, ν'αγαπάς και να μαθαίνεις" -  εκδ. Γλάρος

"  Ένα δυνατό μυαλό πάντα ελπίζει, και έχει λόγους να ελπίζει. " 

 Thomas Carlyle

" Eαν η ευτυχία δεν είναι μέσα στον ίδιο μου τον εαυτό, τότε δεν θα μπορέσω να την βρω πουθενά." 


Edvard Grieg

Αγάπα τη ζωή σου
της Μαρίας Ζαφείρη



Παρουσιάζουμε μερικές από τις πρακτικές σκέψεις από το βιβλίο του A. Seve «Αγάπα τη ζωή σου» που θα μας βοηθήσουν ν “αγαπήσουμε τη ζωή μας”.
Προχωρεί ο συγγραφέας σε κάτι σημαντικό: τη σωστή μας τοποθέτηση στα γεγονότα της ζωής.
Μας χρειάζονται τρεις βασικές προϋποθέσεις: Δεκτικότητα, προσανατολισμός, πραγματοποίηση. Είναι λίγο δύσκολο να τα εφαρμόσει κανείς στην αρχή, κατόπιν όμως γίνονται αυθόρμητα.
Η πρώτη στιγμή είναι το ξύπνημα. Όλα μπορούν να μας συμβούν. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να το δεχθούμε.
Το να δεχθούμε το πραγματικό, σημαίνει ένα “άνοιγμα” και συνειδητοποίηση. Η σκέψη μας, όταν την χρησιμοποιούμε, έχει την ικανότητα να κυριαρχεί στην αποδοχή των διαφόρων προκλήσεων. Πρέπει να αφήσουμε τη σκέψη να μιλήσει μέσα στην καρδιά μας. Ας ηρεμήσουμε, σε λίγο θα ξεκαθαρίσουν τα πράγματα.
Η δεύτερη κίνηση της σωστής τοποθέτησης, είναι ο ανένδοτος προσανατολισμός μας προς την αγάπη. Πριν από κάθε ενέργεια, λόγο, απόφαση ή πράξη αφήνουμε στο Θεό τη νοημοσύνη μας, τις δυνάμεις μας, την ευαισθησία μας. Δηλαδή όλο μας το “είναι”. Πρέπει να πάρουμε μια απόφαση: Να διαλέγουμε πάντοτε το “υπέρ” της αγάπης και όχι το “κατά” του μίσους. Το μερίδιο του κακού είναι μέσα μας πολύ πιο μεγάλο από όσο νομίζουμε. Μόλις ο συνομιλητής μας εκδηλωθεί κάπως αρνητικός, γρήγορα γλιστράμε στην αντίρρηση και την οξύτητα. Τι θα κάνουμε μπροστά στην είδηση που μας ξαφνιάζει ή σ΄ αυτόν τον φίλο που μας προδίδει;
Όσο κι αν μας κοστίζει θα παραμείνουμε στην αγάπη. Θα διώξουμε την βιαιότητα που μας διακατέχει, τη ζήλια τις πολύ βιαστικές κρίσεις. Θα δαμάσουμε ένα φόβο, θα πνίξουμε έναν πανικό. Το να θέλεις να είσαι αγάπη, είναι ήδη αγάπη.
Το άλλο πλεονέκτημα της σωστής τοποθέτησης μας είναι ότι δεν ζούμε στην “ελαφρότητα” στο φλου”. Ξεκαθαρίζουμε τα αισθήματά μας. Π.χ. το να πούμε “αισθάνομαι νευρικός, μας οδηγεί σε μια αόριστη νευρικότητα. Είναι προτιμότερο να διαπιστώσουμε ειλικρινά αυτή την νευρικότητα. Μπορώ τότε να ενεργήσω, δηλαδή να ψάξω να βρω την αιτία αυτής της νευρικότητας, κι ακόμη, αν δεν την βρω, μπορώ να κάνω κάτι για να ηρεμήσω. Π.χ. να μετριάσω την κινητικότητα μου, να σιωπήσω, ν΄ ακούσω μουσική, να προσευχηθώ. Το ίδιο το γεγονός της αντίδρασης με ειρηνεύει, μου προσφέρει χαρά. Κυριαρχώ στη ζωή μου, δεν θα την καταστρέψω υποκύπτοντας στη νευρικότητα. Όλα εξαρτώνται από την αμετάκλητη απόφασή μας: Η αγάπη είναι η συγκατάθεση μου στη ζωή. Αγαπώ αυτούς με τους οποίους ζω. Αυθόρμητα, όταν σκέπτεται κανείς εκείνους που αγαπά, διερωτάται: Πως μπορώ να τους αγαπήσω καλύτερα; Δεν ακολουθείται από το “Τι μπορώ να τους προσφέρω για να τους κάνω πιο ευτυχισμένους”;
Όμως υπάρχει και μια άλλη πλευρά στην συγκατάθεση μου στη ζωή; Όχι τι δίνω, αλλά τι απολαμβάνω από τους άλλους. Το σκεπτόμαστε λιγότερο και είναι κρίμα. Ανακαλύπτοντας αυτό που λαμβάνουμε, βλέπουμε ότι αυτό μας πλησιάζει εκπληκτικά στο οικογενειακό, κοινωνικό {η επαγγελματικό μας περιβάλλον. Είναι ιδιαίτερα άξιο προσοχής το πώς μπορούμε να μεταμορφώσουμε τους διαλόγους μας, συγκεντρώνοντας τη σκέψη μας σε μια μόνο ιδέα: Τι μπορώ να δεχθώ; Η αγάπη δεν είναι τυφλή, αλλά βλέπει διαφορετικά. Ξέρει να πηγαίνει πίσω από τα φαινόμενα, μέχρι το βάθος. Προσοχή, στην έξαψη που θα μπορούσε να μας παρασύρει εξ αυτής μιας λέξης, ίσως ακόμη και από μια ενστικτώδη αντιπάθεια, καταστρεπτική για τη δική μας δεκτικότητα. Αλλά ποιος μπορεί να είναι πάντοτε ένας ακροατής με αγάπη; Ας πούμε ότι είναι συχνότερα δυνατόν, αν έχουμε σκεφθεί σοβαρά τη σημασία αυτής της προσπάθειας για συμπάθεια, αν θέλουμε πραγματικά να “ δεχθούμε”. Μη λησμονούμε να προστρέχουμε στην προσευχή. “Κύριε βοήθησε με να τον αγαπήσω, να μην υψώσω ένα τείχος προκαταλήψεων γι΄ αυτά που πρόκειται να μου πει”. Ας έχουμε ένα φιλικό βλέμμα που θα εντατικοποιήσει την προσοχή μας, θα διατηρήσει την υπομονή μας.
Πολλές φορές ο συνομιλητής μας είναι κουραστικός, πολύλογος. Μας χρειάζεται περισσότερη υπομονή με τον κύριον που “τα ξέρει όλα”. Έχει πράγματι να μου πει πολλά. Αλλά με κουράζει, με εκνευρίζει με τη σιγουριά του. Προσοχή μήπως ζηλεύω λόγω της αγνοίας μου; Περισσότερο παρά ποτέ πρέπει να επιμείνω στο να “θέλω να δεχθώ”. Δεν θα δεχθούμε ευχάριστα τα αποστομωτικά λόγια, παρά μόνον όταν έχουμε πεισθεί ότι δεν φοβόμαστε τη σκέψη του άλλου.
Η αποκορύφωση ενός διαλόγου είναι η στιγμή όπου κάνουμε ένα αμοιβαίο δώρο: τον εσωτερικό μας κόσμο. Μην ικανοποιούμεθα πολύ γρήγορα από σχέσεις απλής συνύπαρξης, ενώ μπορούμε να χαρούμε τη χαρά της ανταλλαγής. Αγαπώ αυτό που κάνω. Μερικά πρωινά, η χαρά έρχεται να συναντήσει τη σκέψη ότι η ημέρα μας θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα , θα ασχοληθούμε με μια δουλειά που μας αρέσει, η συγκατάθεση στη ζωή θα είναι πολύ θετική. Το ιδανικό θα είναι να φθάσουμε στο σημείο να αγαπούμε όλα όσα κάνουμε, αλλά αυτό είναι καθαρή ουτοπία. Η μεγάλη χαρά της δημιουργίας παλεύει με δύο εχθρούς: Την ανία και την καταπίεση. Νοιώθουμε ανία πολλές φορές, αρκετά νωρίς, όταν η ζωή μάς αρνείται τις ευκαιρίες για εργασία η μας αφαιρεί τις δυνάμεις. Είναι δύσκολο να ψάχνεις για ασχολία, να διερωτάσαι: Σε τι μπορώ να είμαι χρήσιμος. Και όταν είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε μια αγγαρεία, κάτι που δεν μας αρέσει; Μια θετική αντί-καταπιεστική επίθεση είναι να εκτιμήσουμε καλύτερα αυτό, που έχουμε να κάνουμε. Όταν διακρίνουμε το θετικό πεδίο, απορρίπτουμε το αίσθημα της αγγαρείας.
Όταν το μεγαλείο της εργασίας φαίνεται λιγότερο καθαρά, τότε η αγάπη μπορεί να το φωτίσει.
Μέσα σ΄ ένα κλίμα συμπαθείας, όταν αγαπάς αυτό που κάνεις γίνεται πιο εύκολο. Ακόμη και μια σκληρή εργασία γρήγορα παίρνει άλλη όψη σ΄ ένα ζεστό περιβάλλον.
Νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε συμπαθητική οποιαδήποτε εργασία: Σκέπτομαι τους δύο οδοκαθαριστές της γειτονιάς μου. Τους χαμογελώ όταν τους συναντώ, λέγοντας τους καλημέρα και ελπίζω ότι βλέπουν μέσα στο χαμόγελό μου την ευχαρίστηση μου για ό,τι κάνουν. Αν δέκα άνθρωποι τους χαμογελούσαν μέσα στην ημέρα, θα μπορούσαν να πουν: “Αγαπώ αυτό που κάνω”.
Πόσοι υπάλληλοι, πίσω από ένα ταμείο, πωλητές, εργάτες θα ήσαν πιο χαμογελαστοί αν αναγνώριζαν ότι υπάρχουν αρκετοί που εκτιμούν τις υπηρεσίες τους.

Πηγή: http://psyxologiapro.blogspot.com/

Αρχές για ευτυχισμένη ζωή


Από όσα έζησα, είδα και μελέτησα, διαπίστωσα ότι υπάρχουν μερικές αρχές, που διευκολύνουν την πορεία του ανθρώπου, για να πορευτεί προς την Ι­θάκη της ζωής του πιο αποτελεσματικά.

Οι αρχές αυτές είναι:

1. Λέω και βιώνω την αλήθεια και έτσι δε χρειάζεται να θυμάμαι τι είπα και σε ποιον τα είπα. Η αλήθεια για μένα είναι όπως το οξυγόνο. Είναι η ζωή μου.

2. Υπόσχομαι στον εαυτό μου να αντιμετωπίζω τα καθη­μερινά μου προβλήματα με τιμιότητα και με εγκρά­τεια και να αναλαμβάνω τη δική μου ευθύνη για τη λύ­ση τους.

3. Έχω βεβαιωθεί ότι τα πιο πολύτιμα στη ζωή μας είναι οι άνθρωποι και οι σχέσεις που δημιουργούμε μαζί τους. Προσπαθώ να εκπέμπω αγάπη, γιατί αγαπώ τη ζωή μου και θέλω να είμαι υγιής. Δεν επιτρέπω στα καρκινώματα, όπως είναι το μίσος, η ζήλια, ο φθόνος κ.ά., να φυτρώσουν μέσα μου.

4. Λέω μόνο ό,τι καλό παρατηρώ στο συνάνθρωπό μου. Έτσι, κανένας δε θα μου παραπονεθεί ποτέ για ό,τι είπα.

5. Γνωρίζω ότι είμαι μοναδικός και κάθε στιγμή αλλάζω, όπως και ο κάθε συνάνθρωπός μου, γι' αυτό είμαι ανοικτός να ακούω το συνάνθρωπό μου χωρίς προκατάληψη.

6. Δεν παραλείπω να θυμίζω στον εαυτό μου ότι είμαι άνθρωπος, όπως και συ, που σημαίνει ότι θα κάνουμε λάθη και δε θα ζητώ την τελειότητα από σένα, όπως και από μένα. Όμως, θα επιζητώ τη συνεχή βελτίωση.

7. Κάθε μέρα θα προσπαθώ να χαίρομαι ό,τι όμορφο και ό,τι ωραίο υπάρχει μέσα μου και γύρω μου, γιατί ξέρω ότι μόνο η δική μου αδυναμία να εκτιμώ τα δώρα του Θεού μικραίνει το μεγαλείο της προσφοράς Του.

8. Δεν επιτρέπω στους άλλους να μιλούν αρνητικά και υποτιμητικά για κάποιον, που δεν είναι παρών και έ­τσι οι συνομιλητές μου αποκτούν την αίσθηση της δι­καιοσύνης, της αλήθειας, της καλοσύνης και της κα­λής σκοπιμότητας στη ζωή, αφού είναι κοινό μυστικό, πως ο κακός λόγος επιστρέφει πιο κακός σε κείνον που τον είπε.

9. Βασίζομαι στα μηνύματα που προέρχονται από μέσα μου, είμαι αφιερωμένος με ενθουσιασμό σε ό,τι κάνω και συμμετέχω ολόψυχα στις καθημερινές πράξεις. Εκπληρώνω το χρέος μου, με σκοπό να είμαι σε αρμονία με τον εαυτό μου, το περιβάλλον μου και να βοηθώ με κάθε τρόπο τον κόσμο να γίνει καλύτερος, έστω και για ένα μόνο άλλον άνθρωπο.

10. Ενεργώ και εργάζομαι σαν όλα να εξαρτώνται από μένα. Ενώ ενεργώ και, όταν τελειώνω, προσεύχο­μαι, γιατί όλα εξαρτώνται από το Θεό. ."Τα αδύνατα παρ' ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ...

Από το βιβλίο «Ο σωστός Γονιός, Δάσκαλος, Άνθρωπος,. Τα 12 απαραίτητα βήματα». (Εκδόσεις ΕΡΕΥΝΑ, Κρέμου 116, 17676 Καλλιθέα).