Περπάτα κι ας βρέχει...

 

 

 Ξέρω ότι πολλές φορές αισθάνεσαι ότι δεν κατάφερες τίποτα. Ότι πάλι έπεσες στα ίδια πάθη, στα ίδια λάθη, σε εκείνα που σε κάνουν να νιώθεις αδύναμος, ένοχος και αμετανόητος. Και όμως είχες δώσει μια υπόσχεση στο Θεό και τον εαυτό σου. Κι όμως είχες πει, «δεν θα το ξανακάνω ποτέ πια». Είχες γονατίσει μάλιστα στην προσευχή γι αυτό το θέμα με την καρδιά γεμάτη πόνο αλλά και ελπίδα ότι δεν θα ξανασυμβεί.

 Κι όμως, πάλι ήρθε, πάλι το συναντάς, το πάθος, την αδυναμία, το λάθος και αστοχία. Αισθάνεσαι ότι τίποτε δεν άλλαξε, ότι όλα είναι πάλι τα ίδια, ότι πάλι από την αρχή.

 Κι όμως δεν είναι έτσι. Άδικα χτυπάς τον εαυτό σου και μάλιστα πιο σκληρά από όλους του δήμιους και βασανιστές. Ξερεις κατι;; η δική σου ματιά είναι η πιο σκληρή.

 Όταν βρίσκεσαι σε ένα δρόμο, και κινείσαι δεν σημαίνει ότι έφτασες και στο προορισμό. Μπορεί να πέσεις, να χτυπήσεις, να λασπωθείς, να χαθείς μάλιστα, όμως δεν παύει να είσαι μέσα στο δρόμο. Ο ιερός Χρυσόστομος τι λέει: το φοβερό δεν είναι να πέσεις αλλά να μείνεις κάτω.

 Ποσό εγωισμό θέλει, ώστε να επιθυμείς να φτάσεις αμέσως στο τέρμα πριν καν ακόμη ξεκινήσεις. Να μην βλέπεις τι μπορείς και τι αντέχεις κάθε φορά, αλλά τι και πως θα έπρεπε να είσαι. Όχι τι είσαι αλλά τι θα έπρεπε να είσαι. Αυτό είναι συμβόλαιο θανάτου. Είναι σίγουρη αποτυχία.

 Όταν σε έχουν δέσει με σχοινιά και αυτό είναι τα πάθη, δεν είναι δυνατόν να λυθείς αμέσως. Όμως κάθε φορά που εσύ θα παλεύεις και θα αγωνίζεσαι, ακόμη κι αν δεν έχεις ελευθερωθεί, θα έχεις έστω και λιγάκι κάνει πιο ανώδυνο το σφίξιμο, έχεις λασκάρει τα σχοινιά, έχουν γίνει πιο άνετα. Έχεις λιγάκι κερδίσει την ελευθερία σου.

 Δεν το βλέπεις όμως αυτό. Δεν το νιώθεις;;; Εσύ νιώθεις ότι είσαι το ίδιο και χειρότερα. Γιατί;;

 Μα γιατί δεν έχεις μάθει να εκτιμάς τα απλά μαθήματα, τα σιγαλά βήματα, τον αρμονικό ρυθμό. Θέλεις σπουδαία και θαυμαστά, θέλεις υψηλά και μέγιστα, θέλεις να μην πονάς και μην δακρύζεις, να γίνουν όλα ανώδυνα και πολύ γρήγορα, όπως το φαγητό σου, το ποτό σου, το κινητό σου, το αμάξι σου, το σεξ σου, η αγάπη σου.

 Δεν κατανόησες ότι δεν έχει σημασία το ταξίδι αλλά η διαδρομή. Ότι αυτή σε διδάσκει. Ότι μια πτώση μπορεί να σε ωφελήσει πολύ περισσότερο από μια μεγάλη σου «αρετή».

π.Λίβυος

Από  το  Ιστολόγιο  Προσκυνητής

Μην αποκάμεις..

 

" Τώρα πού ἦλθαν οἱ πολλές θλίψεις πάνω σου, μήν ἀποκάμεις, μήν ὁλιγοψυχεῖς, μήν ἀπελπίζεσαι, ἀλλά σήκω πάνω, ἀνορθώσου, καί προπάντος ἤλπισε, γιατί στόν καιρό τοῦ πόνου ἡ προσευχή σου γίνεται περισσότερο ἁγία καί ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ μεγαλύτερη.

Εἴτε λοιπόν οἱ θλίψεις προέρχονται ἀπό τήν ἀδικία καί τήν πονηριά τῶν συνανθρώπων πού μᾶς περιβάλλουν, εἴτε προέρχονται ἀπό τήν κακία τῶν δαιμόνων, εἴτε ἀπό τά δικά μας λάθη καί τόν δικό μας κακό χαρακτῆρα, ἀπό τίς ἀδυναμίες καί τά πάθη μας, ἐμεῖς θά γονατίζουμε καί θά προσευχόμαστε.

Θά φωνάξουμε παρακαλώντας τόν Θεό νά μᾶς ἐπισκιάσει, νά μᾶς σκεπάσει μέ τή Χάρη Του, νά μᾶς λυτρώσει καί νά μᾶς ἐλεήσει..."  

   Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

" Αγάπη δε μη έχω, ουδέν ειμί .."

Ιωάννου Χρυσοστόμου

Ας δούμε ποια από τις αρετές μας, μένει σε μας και ποια περνάει στους άλλους.
Το να νηστεύεις, να καλλιεργείς την αγνότητα της ψυχής και του σώματος, να έχεις σωφροσύνη, είναι πράγματα τα οποία ωφελούν εκείνους που τα κάνουν.
Εκείνα όμως που από εμάς περνάνε στον πλησίον είναι η ελεημοσύνη, η διδασκαλία, η αγάπη.
Και εδώ άκουσε τον Απόστολο Παύλο που λέει: «Κι αν ακόμα μοιράσω στους φτωχούς όλα μου τα υπάρχοντα, κι αν παραδώσω στη φωτιά το σώμα μου για να καεί, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δε μ’ ωφελεί».
Ούτε θα ερωτηθώ για τη νηστεία και τις μετάνοιές μου.
Θα ερωτηθώ όμως αν έθρεψα τους πεινασμένους, αν επισκέφτηκα τους φυλακισμένους και τους άρρωστους, αν φιλοξένησα τον άγνωστο.
Με άλλα λόγια, πώς σχετίζομαι με τους συνανθρώπους μου.
Μοιράστηκα όσα έχω;
Ήμουν απλώς ένα άτομο στραμμένο στον εαυτό του;
Ή ήμουν ένα αυθεντικό πρόσωπο, που έζησα σε κοινωνία με τους άλλους;


Από το βιβλίο " Μικρή Φιλοκαλία της καρδιάς " , της Ελένης Κονδύλη












Από το Ιστολόγιο ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ