" Κοιμήσου με ένα ΟΝΕΙΡΟ ..
Ξύπνα με ένα ΣΚΟΠΟ .."
Από το facebook
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Σκοπος ζωης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Σκοπος ζωης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Το όραμα του Θεού για μας
Ομιλία του π. Ανδρέα Κονάνου
στην εκπομπή του
" Αθέατα Περάσματα "
Μια εκπομπή που θέλει
να μοιάζει περισσότερο
με προσευχή...
Διέθεσε χρόνο για.....
* για να γελάσεις : είναι η μουσική της καρδιάς!
* για να κλάψεις : είναι η ένδειξη μιας μεγάλης καρδιάς!
* για να διαβάσεις : είναι η πηγή της γνώσης!
* για να ακούσεις : είναι η δύναμη της νοημοσύνης!
* για να σκεφτείς : είναι το κλειδί της επιτυχίας!
* για να παί ξεις : είναι η φρεσκάδα της παιδικής ηλικίας!
* για να ονειρευτείς : είναι η ανάσα της ευτυχίας!
Αγάπα τη ζωή σου
της Μαρίας Ζαφείρη
Παρουσιάζουμε μερικές από τις πρακτικές σκέψεις από το βιβλίο του A. Seve «Αγάπα τη ζωή σου» που θα μας βοηθήσουν ν “αγαπήσουμε τη ζωή μας”.
Προχωρεί ο συγγραφέας σε κάτι σημαντικό: τη σωστή μας τοποθέτηση στα γεγονότα της ζωής.
Μας χρειάζονται τρεις βασικές προϋποθέσεις: Δεκτικότητα, προσανατολισμός, πραγματοποίηση. Είναι λίγο δύσκολο να τα εφαρμόσει κανείς στην αρχή, κατόπιν όμως γίνονται αυθόρμητα.
Η πρώτη στιγμή είναι το ξύπνημα. Όλα μπορούν να μας συμβούν. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να το δεχθούμε.
Το να δεχθούμε το πραγματικό, σημαίνει ένα “άνοιγμα” και συνειδητοποίηση. Η σκέψη μας, όταν την χρησιμοποιούμε, έχει την ικανότητα να κυριαρχεί στην αποδοχή των διαφόρων προκλήσεων. Πρέπει να αφήσουμε τη σκέψη να μιλήσει μέσα στην καρδιά μας. Ας ηρεμήσουμε, σε λίγο θα ξεκαθαρίσουν τα πράγματα.
Η δεύτερη κίνηση της σωστής τοποθέτησης, είναι ο ανένδοτος προσανατολισμός μας προς την αγάπη. Πριν από κάθε ενέργεια, λόγο, απόφαση ή πράξη αφήνουμε στο Θεό τη νοημοσύνη μας, τις δυνάμεις μας, την ευαισθησία μας. Δηλαδή όλο μας το “είναι”. Πρέπει να πάρουμε μια απόφαση: Να διαλέγουμε πάντοτε το “υπέρ” της αγάπης και όχι το “κατά” του μίσους. Το μερίδιο του κακού είναι μέσα μας πολύ πιο μεγάλο από όσο νομίζουμε. Μόλις ο συνομιλητής μας εκδηλωθεί κάπως αρνητικός, γρήγορα γλιστράμε στην αντίρρηση και την οξύτητα. Τι θα κάνουμε μπροστά στην είδηση που μας ξαφνιάζει ή σ΄ αυτόν τον φίλο που μας προδίδει;
Όσο κι αν μας κοστίζει θα παραμείνουμε στην αγάπη. Θα διώξουμε την βιαιότητα που μας διακατέχει, τη ζήλια τις πολύ βιαστικές κρίσεις. Θα δαμάσουμε ένα φόβο, θα πνίξουμε έναν πανικό. Το να θέλεις να είσαι αγάπη, είναι ήδη αγάπη.
Το άλλο πλεονέκτημα της σωστής τοποθέτησης μας είναι ότι δεν ζούμε στην “ελαφρότητα” στο φλου”. Ξεκαθαρίζουμε τα αισθήματά μας. Π.χ. το να πούμε “αισθάνομαι νευρικός, μας οδηγεί σε μια αόριστη νευρικότητα. Είναι προτιμότερο να διαπιστώσουμε ειλικρινά αυτή την νευρικότητα. Μπορώ τότε να ενεργήσω, δηλαδή να ψάξω να βρω την αιτία αυτής της νευρικότητας, κι ακόμη, αν δεν την βρω, μπορώ να κάνω κάτι για να ηρεμήσω. Π.χ. να μετριάσω την κινητικότητα μου, να σιωπήσω, ν΄ ακούσω μουσική, να προσευχηθώ. Το ίδιο το γεγονός της αντίδρασης με ειρηνεύει, μου προσφέρει χαρά. Κυριαρχώ στη ζωή μου, δεν θα την καταστρέψω υποκύπτοντας στη νευρικότητα. Όλα εξαρτώνται από την αμετάκλητη απόφασή μας: Η αγάπη είναι η συγκατάθεση μου στη ζωή. Αγαπώ αυτούς με τους οποίους ζω. Αυθόρμητα, όταν σκέπτεται κανείς εκείνους που αγαπά, διερωτάται: Πως μπορώ να τους αγαπήσω καλύτερα; Δεν ακολουθείται από το “Τι μπορώ να τους προσφέρω για να τους κάνω πιο ευτυχισμένους”;
Όμως υπάρχει και μια άλλη πλευρά στην συγκατάθεση μου στη ζωή; Όχι τι δίνω, αλλά τι απολαμβάνω από τους άλλους. Το σκεπτόμαστε λιγότερο και είναι κρίμα. Ανακαλύπτοντας αυτό που λαμβάνουμε, βλέπουμε ότι αυτό μας πλησιάζει εκπληκτικά στο οικογενειακό, κοινωνικό {η επαγγελματικό μας περιβάλλον. Είναι ιδιαίτερα άξιο προσοχής το πώς μπορούμε να μεταμορφώσουμε τους διαλόγους μας, συγκεντρώνοντας τη σκέψη μας σε μια μόνο ιδέα: Τι μπορώ να δεχθώ; Η αγάπη δεν είναι τυφλή, αλλά βλέπει διαφορετικά. Ξέρει να πηγαίνει πίσω από τα φαινόμενα, μέχρι το βάθος. Προσοχή, στην έξαψη που θα μπορούσε να μας παρασύρει εξ αυτής μιας λέξης, ίσως ακόμη και από μια ενστικτώδη αντιπάθεια, καταστρεπτική για τη δική μας δεκτικότητα. Αλλά ποιος μπορεί να είναι πάντοτε ένας ακροατής με αγάπη; Ας πούμε ότι είναι συχνότερα δυνατόν, αν έχουμε σκεφθεί σοβαρά τη σημασία αυτής της προσπάθειας για συμπάθεια, αν θέλουμε πραγματικά να “ δεχθούμε”. Μη λησμονούμε να προστρέχουμε στην προσευχή. “Κύριε βοήθησε με να τον αγαπήσω, να μην υψώσω ένα τείχος προκαταλήψεων γι΄ αυτά που πρόκειται να μου πει”. Ας έχουμε ένα φιλικό βλέμμα που θα εντατικοποιήσει την προσοχή μας, θα διατηρήσει την υπομονή μας.
Πολλές φορές ο συνομιλητής μας είναι κουραστικός, πολύλογος. Μας χρειάζεται περισσότερη υπομονή με τον κύριον που “τα ξέρει όλα”. Έχει πράγματι να μου πει πολλά. Αλλά με κουράζει, με εκνευρίζει με τη σιγουριά του. Προσοχή μήπως ζηλεύω λόγω της αγνοίας μου; Περισσότερο παρά ποτέ πρέπει να επιμείνω στο να “θέλω να δεχθώ”. Δεν θα δεχθούμε ευχάριστα τα αποστομωτικά λόγια, παρά μόνον όταν έχουμε πεισθεί ότι δεν φοβόμαστε τη σκέψη του άλλου.
Η αποκορύφωση ενός διαλόγου είναι η στιγμή όπου κάνουμε ένα αμοιβαίο δώρο: τον εσωτερικό μας κόσμο. Μην ικανοποιούμεθα πολύ γρήγορα από σχέσεις απλής συνύπαρξης, ενώ μπορούμε να χαρούμε τη χαρά της ανταλλαγής. Αγαπώ αυτό που κάνω. Μερικά πρωινά, η χαρά έρχεται να συναντήσει τη σκέψη ότι η ημέρα μας θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα , θα ασχοληθούμε με μια δουλειά που μας αρέσει, η συγκατάθεση στη ζωή θα είναι πολύ θετική. Το ιδανικό θα είναι να φθάσουμε στο σημείο να αγαπούμε όλα όσα κάνουμε, αλλά αυτό είναι καθαρή ουτοπία. Η μεγάλη χαρά της δημιουργίας παλεύει με δύο εχθρούς: Την ανία και την καταπίεση. Νοιώθουμε ανία πολλές φορές, αρκετά νωρίς, όταν η ζωή μάς αρνείται τις ευκαιρίες για εργασία η μας αφαιρεί τις δυνάμεις. Είναι δύσκολο να ψάχνεις για ασχολία, να διερωτάσαι: Σε τι μπορώ να είμαι χρήσιμος. Και όταν είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε μια αγγαρεία, κάτι που δεν μας αρέσει; Μια θετική αντί-καταπιεστική επίθεση είναι να εκτιμήσουμε καλύτερα αυτό, που έχουμε να κάνουμε. Όταν διακρίνουμε το θετικό πεδίο, απορρίπτουμε το αίσθημα της αγγαρείας.
Όταν το μεγαλείο της εργασίας φαίνεται λιγότερο καθαρά, τότε η αγάπη μπορεί να το φωτίσει.
Μέσα σ΄ ένα κλίμα συμπαθείας, όταν αγαπάς αυτό που κάνεις γίνεται πιο εύκολο. Ακόμη και μια σκληρή εργασία γρήγορα παίρνει άλλη όψη σ΄ ένα ζεστό περιβάλλον.
Νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε συμπαθητική οποιαδήποτε εργασία: Σκέπτομαι τους δύο οδοκαθαριστές της γειτονιάς μου. Τους χαμογελώ όταν τους συναντώ, λέγοντας τους καλημέρα και ελπίζω ότι βλέπουν μέσα στο χαμόγελό μου την ευχαρίστηση μου για ό,τι κάνουν. Αν δέκα άνθρωποι τους χαμογελούσαν μέσα στην ημέρα, θα μπορούσαν να πουν: “Αγαπώ αυτό που κάνω”.
Πόσοι υπάλληλοι, πίσω από ένα ταμείο, πωλητές, εργάτες θα ήσαν πιο χαμογελαστοί αν αναγνώριζαν ότι υπάρχουν αρκετοί που εκτιμούν τις υπηρεσίες τους.
Πηγή: http://psyxologiapro.blogspot.com/
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)